Ieder kind is uniek én ieder kind wil gezien worden!
Ieder mens wil aandacht, aanmoediging en uitdaging.
De kust van volwassen ouderschap
Vanaf de conceptie van je kind ben je als ouder(s) de bron nieuw leven. Op jouw beurt kom jij voort uit jouw eigen vader en moeder. Je hebt ontvangen en je geeft door. Of voeg je ook wat toe? Waarin zit jouw eigenheid als ouder? Het lijkt haast een filosofische vraag. En tegelijkertijd gaat opvoeden over gewone, dagelijkse dingen.
Opvoeden gaat over geven aan je kind. En door bewust bezig te zijn met jezelf als ouder en als mens, ontvang jij ook van je kind en van het proces waar jullie samen inzitten. Samen groeien is extra groeien!
Een kind bestaat genetisch gezien voor de ene 50% uit zijn vader, en de andere 50% uit zijn moeder. Naast het genetische stuk krijgt een kind ook emotionele voeding van jou als ouder. Aan jou de taak ‘zo zuiver mogelijk’ te geven aan je kind. Dan kan het kind vanuit wat hij krijgt van beide ouders, zo zuiver mogelijk zichzelf worden. Maar wat is zo zuiver mogelijk? En wat levert dat dan op?
Als ouder heb je je eigen geschiedenis. Misschien ben je door je ouders liefdevol opgevoed en kreeg je als kind wat je nodig had. Of misschien waren je ouders meer met zichzelf bezig dan met jou, waardoor wat jij als kind nodig had niet zo werd gezien. Voor de meeste mensen zal de waarheid ergens in het midden liggen.
Toen je opgroeide werd heb je wellicht ervaren dat je geen verlengstuk van je ouders wilde zijn. Je voelde je verzet bij jezelf, bijvoorbeeld omdat je moest gaan studeren, omdat je vader dat nooit heeft kunnen doen. Of omdat je gelukkig moest zijn, omdat je moeder zich anders een slechte ouder voelde. Als kind ben je zeer gevoelig voor deze meestal onuitgesproken verwachtingen van je ouders. En omdat je afhankelijk was van hun zorg, zal je waarschijnlijk geprobeerd hebben aan die verwachtingen te voldoen; een kind kan je niet anders. Óf je ging in verzet; dat is de andere vorm van onvrijheid en afhankelijkheid.
Ouderschap vraagt zelfonderzoek. Als je weet welke pijn je uit je eigen kindertijd meebrengt, kan je open naar je kind kijken. Dan kan je ‘nemen’ van jou is en heeft je kind ruimte voor zichzelf, omdat hij voelt dat hij geen verlengstuk van jou hoeft te zijn. Hij voelt dat hij niet voor jou hoeft te zorgen.
